Dies Et Mens
moisey bogdan drozd
moisey bogdan drozd
D I E S ET M E N S [ 8 ]
|
|
|
| ~ CZŁOWIEK I TĘSKNOTA ~ część II |
|
|
|
3. Odkrywamy w sobie jeszcze coś lub Kogoś więcej, o wiele więcej i to jest znamienne, ważne, kto wie czy nie kluczowe. Jest to tęsknota za spokojem, ładem, ukojeniem, najczystszą formą i miejscem istnienia, czymś idealnym co nam przynosi ulgę, wyciszenie i „powrót do Początku” (nie mylić z apokatastazą*1), powrót do Pleromy*2 Istnienia. Tęsknimy nie tylko za jakimś rajskim miejscem, lecz tęsknimy za Kimś Dziwnym, Nieznajomym (parafrazując L. Staffa). Po części jest to już w nas, w naszym ~esse~ (łac. „być”). Czujemy to ? 4. Ten stan czy doświadczenie, które dokonuje się w nas ma swoje źródło poza nami, poza naszym otaczającym światem materii, i nie można tego zjawiska sprowadzać – jak niektórzy chcą – do biologii, instynktu czy bliżej nieokreślonych reakcji naszego mózgu i naszej sfery duchowej lub do bezwzględnej przypadkowości, która rządzi światem. Nie można też wszystkiego redukować do ludzkiej podświadomości traktując ją jak ślepą, bezwładną siłę, która „targa” jak chce człowiekiem i jego światem uczuć, myśli, marzeń, intuicji, ekstazy, fantazji, genialnej pamięci, snów i wszelkich człowieczych przeżyć. Według psychosyntezy doznania te są dziełem naszej nadświadomości o której wspomnę w następnych częściach tego zagadnienia. [c.d.n.] Wyjaśnienia terminologii : (*1) [ "apokatastasis" gr. „przywrócenie do stanu pierwotnego, powszechna naprawa” ] Teoria przypisywana, wydaje się niesłusznie, Orygenesowi (ok. 185 — ok. 254), a później potępiona jako heretycka, według której aniołowie i ludzie — nawet demony i potępieńcy — zostaną ostatecznie zbawieni (por. DH 409, 411). Apokatastazę w podobnej postaci głosili niektórzy pisarze wczesnochrześcijańscy, jak św. Grzegorz z Nysy (ok. 330 — ok. 395) i św. Izaak z Niniwy (VII w.) (*2) pleroma [ πλήρωμα – gr. „pełnia” ] W listach św. Pawła wyraz ten odnosi się do pełni Boga (Ef 3, 19), do pełnej miary bóstwa Chrystusa (Kol 1, 19; 2, 9), do Kościoła jako dopełnienia Chrystusa (Ef 1, 23) i do pełni czasu, w którym Syn Boży został wysłany (Ga 4, 4). Gnostycy zaliczali pleromę do przymiotów Syna, która przez całą serię emanacji przygotowuje na przejście do kenomy (gr. „pustka, ogołocenie”) w: Leksykon pojęć teologicznych i kościelnych (Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ). Współcześnie terminem „πλήρωμα” wybitny teolog, filozof i historiozof Cz. S. Bartnik określa rzeczywistość niebiańską („wielość w jedności”). |
|
|
| moisey b. drozd |
| 2009-02-19 |
Dies Et Mens
Dzień i Myśl
Archiwum
Dzień i Myśl
Archiwum
Dies Et Mens i Dziecięca Kraina - ks. Moisey Bogdan Drozd © 2012
2 696 340