Dies Et Mens i Dziecięca Kraina - ks. Moisey Bogdan Drozd

ks. Moisey B. Drozd - Dies Et Mens i Dziecięca Kraina

Dies Et Mens
moisey bogdan drozd

D I E S ET M E N S [ 263 ]

~ ZNICZ NIESKOŃCZONOŚCI ~ esej

moisey b. drozd
esej * - niewierzącym i wierzącym

~ ZNICZ NIESKOŃCZONOŚCI ~

Wszystkich Świętych, Święto Zmarłych, Zaduszki, jakbyśmy tego nie nazywali … oni Tam już są … . A my tu, wpatrzeni w światła zniczy, w ciepło grobów płynące tego dnia z ziemi, wpatrzeni w ludzkie „nie wiem”… Choć zatroskani, to refleksyjni w tym ‘innym’ dniu. Ten dzień jest właśnie ważny dlatego, gdyż cała otaczająca nas paleta zniczy, ich ciepło i światło jest echem Nieskończoności, cieniem Sensu, który streszcza się w naszej jesiennej nostalgii. To piękny czas. W życiu świętujemy różne chwile, poczynając od tych, które bezpośrednio nie są związane z nami, poprzez te, które są elementami naszej historii osobistej. Ale też celebrujemy moment, który wpisany jest w nasze przemijanie i ten moment jest tylko nasz, bo człowieczy… Ten moment trzeba też starać się nazwać i nie wstydzić się go, chociaż trudno się go nie bać. To śmierć, która jest częścią przemijania i jest przedziwnym atrybutem życia. To potrzebna spieszącemu się z prędkością współczesnej techniki człowiekowi chwila... z duszą małego dziecka. Z pytaniem tak starym jak wszechświat: „co dalej? co jest dalej? Kto jest dalej?” Im częściej to pytanie będzie przedmiotem naszej refleksji, tym bardziej będziemy szlachetnieć, pokornieć, wyciszać się, kochać, tym bardziej będziemy stawać się ludźmi. Chociaż odpowiedzi jeszcze nie uzyskamy. Ta odpowiedź byłaby banałem w relacji do tajemnicy życia ludzkiego, w czasie, tu i na Ziemi.

Dotykamy naszej największej Tajemnicy. Nie tylko Człowieka, bez względu na to, czy wierzymy w coś, czy nie. Śmierci nie można redukować do aksjomatów wiary, symboliki, kultu czy pustki egzystencjalnej. Śmierci też nie można zamknąć klamrą naszej biologii. Jest galaktyką naszej psychiki, która wykracza poza naszą racjonalność. Osoba ludzka jest personalnym odbiciem Niepojętej Podstawy wszystkiego.

Średniowieczne ~Memento Mori~ w istocie nie jest smutną sentencją. „Pamiętaj o śmierci” jest mądrą myślą, nadającą dynamikę naszemu życiu. Jest jedynym sprawiedliwym punktem odniesienia w relacji do konkretnego życia ludzkiego. To właśnie śmierć wyznacza kierunek ewolucji i kierunek życia. W tym cywilizacyjnym pędzie chyba zatraciliśmy tę świadomość miliardów lat transformacji materii. To przedziwne, ze myśląc o Nieskończoności, myślimy najpierw o śmierci, a przecież to Nieskończoność przerasta nasze wyobrażenia.

__

Przychodzimy z Tajemnicy - rodząc się. Życie ludzkie jest epizodem. Nieustannie ocieramy się o tajemnicę. Odchodzimy w tajemnicy, kończąc własną symfonię przemijania.

Rodzimy się, aby żyć. Żyjemy, aby umrzeć. Umieramy, aby żyć? Taka przedziwna logika Stwórcy wydaje się nam nonsensem szczególnie wtedy, gdy jesteśmy świadkami śmierci. W sposób szczególny, gdy opuszcza nas osoba najbardziej bliska. Obecna od zawsze. Ta osoba, która w naszym wyobrażeniu, tęsknocie, marzeniach – nie może nas opuścić, nie może umrzeć! A jednak… umiera.

Jaki jeszcze większy dramat może spotkać istotę ludzką, gdy opuszcza ją najbliższa osoba? Dla niej jest ciałem z ciała, krwią z krwi, obliczem z oblicza, genotypem z genotypu…, historią z historii, myślą z myśli, miłością z miłości... Matka, ojciec, siostra, brat, ukochana... Czy może coś jeszcze gorszego spotkać człowieka? Właśnie w tym momencie, w momencie śmierci najbliższej osoby, kiedy jak dzieci nie potrafimy już sobie dać rady z samymi sobą, z uzyskaniem jakiejkolwiek odpowiedzi na najbardziej ludzkie pytanie, o tajemnicę życia i istotę śmierci. Wtedy, to właśnie wtedy, w tym akcie nie potrafimy dotknąć Tajemnicy Człowieczej. Tak już jest … To przerasta naszą konstrukcję psychiczną. W tym akcie śmierci osoby, która jest częścią nas samych, przerasta nas wszystko. Lecz wtedy zdarza się przedziwny cud naszego istnienia, to Niepojęta Podstawa wszystkiego. Bezimienny dotyka nas i mówi o wszystkim tak bardzo cicho; jaki jest klucz życia i sens śmierci. I to wszystko dzieje się w milczeniu. Jest milczeniem i musi pozostać milczeniem. Tu nawet Stwórca pochyla się nad nami. Razem z nami płacze. Mówi szeptem, ze początek Nadziei zaczyna się w każdym Człowieku.

Niechaj te nasze chwile, proste i ludzkie, ciepłe i metafizyczne dotykają Nieskończoności. A gdy staniemy nad grobem, który jest znakiem przemijania, ludzkie ~Memento Mori~ niech będzie odniesieniem do ~Memento Vitæ~.

__

wyjaśnienie terminologii

* ESEJ [ fr. essai – „próba" ] – forma literacka lub literacko-naukowa, prezentująca punkt widzenia autora. Esej może poruszać tematykę filozoficzną, społeczną lub artystyczną, być formą krytyki literackiej, manifestu politycznego lub też dotyczyć innych refleksji autora.

_ __ ___ ____ _____ ______ _________ ___________ ... cum Memento Vitæ!