Dies Et Mens i Dziecięca Kraina - ks. Moisey Bogdan Drozd

ks. Moisey B. Drozd - Dies Et Mens i Dziecięca Kraina

Dies Et Mens
moisey bogdan drozd

D I E S ET M E N S [ 605 ]

M.M: № 215 ▫ Romantyczny Bóg ▫ część 1

m. b. drozd
_

meditatio № 215 ▫ Romantyczny Bóg ▫

▫

część 1
_

„Ukochałem cię odwieczną miłością” [1]

— Bóg

Tak oto powstał cały ten świat.
Czas i przestrzeń,
materia i forma,
ciemności z jasnością,
galaktyki i słońca,
planety i księżyce,
rzeki i doliny,
morza i góry …
Życie.

.

Ojcze pierwszego Słowa,
w pierwszej ciszy,
w której począł się człowiek.
Ojcze pierwszego dnia
wschodzącego nad pierwszymi lądami
w tchnieniu Ducha.
Ojcze pierwszego owocu
nabrzmiałego sokiem
na pierwszej ziemi.

.

W symfonii stworzenia, gdy nastała pełnia tęsknoty,
wyłoniło się największe arcydzieło –
Bóg umieścił na Ziemi
odbicie swego obrazu.
Człowieka stworzył,
skończoną doskonałość.
Nic 'przed' z wcześniejszego stworzenia
nie przypominało obrazu osoby.
W ontologii tego dzieła
Bóg jest aklamacją osoby.
Ten cud – to piękno.

Piękno jest transcendentne.
Piękno jest osią tajemnicy.
Tajemnica to coś,
co nie tylko jest poza możliwością poznania,
lecz coś, co trzeba odkrywać.
„Chwałą Bożą jest rzecz ukryć,
a chwałą królów rzecz zbadać”. [2]
Bóg pragnie być znany.
Chce być poszukiwany.
Mówi, ze znajdziemy Go,
gdy będziemy Go szukać
„całym swoim sercem”. [3]
Nie pozwoli nikomu wejść w piękno
bez miłości.
Jest w tym dostojeństwo.
Piękno jest tajemnicą,
tajemnica jest pięknem.
Piękno uczynił priorytetem Wszechświata.

Piękno uspokaja.
Przynosi wyciszenie
i mówi, ze będzie dobrze.

Piękno zaprasza
do odpoczynku,
do bliskości.
W końcu człowiek jest ucieleśnieniem
serca Boga pragnącego bliskości.
Jak w „Pieśni nad pieśniami” Bóg
jak kobieta, która odsłania swoje piękno,
zaprasza do życia. Ale też sama
wystawia się na ryzyko zranienia przez mężczyznę.
Podobnie jak na ryzyko wystawił się Bóg.

Piękno karmi.
Nie chcemy jedynie oglądać piękna –
pragniemy być zjednoczeni z pięknem,
które widzimy, chcemy wniknąć w nie
i przyjąć je do swego wnętrza.

Piękno jest metafizyczne.
Przypomina nam o Edenie,
którego nigdy nie poznaliśmy,
lecz czujemy, ze serca nasze zostały
dla niego stworzone.
Piękno jest przypomnieniem wieczności
i ~chwałą wołającą do Ciebie~.
Jeśli jest chwała – musi być jej źródło.

Piękno – to najbliższa droga do Najbliższego.
Piękno – to odwieczna inspiracja.
Piękno – to jakieś bliżej nieokreślone
wieczne ciążenie człowieka
do raju utraconego.
Piękno - stanowi najbardziej niepojęty atrybut
ze wszystkich przymiotów Boga.

▫

„Nim wiatr wieczorny powieje
i znikną cienie,
pójdę ku górze mirry,
ku pagórkowi kadzidła.
Cała piękna jesteś, przyjaciółko moja,
i nie ma w tobie skazy.
Z Libanu przyjdź, oblubienico,
z Libanu przyjdź i zbliż się!
Zstąp ze szczytu Amany,
z wierzchołka Seniru i Hermonu,
z jaskiń lwów,
z gór lampartów.
Oczarowałaś me serce, siostro ma, oblubienico,
oczarowałaś me serce
jednym spojrzeniem twych oczu,
jednym paciorkiem twych naszyjników.
Jak piękna jest miłość twoja,
siostro ma, oblubienico,
o ileż słodsza jest miłość twoja od wina,
a zapach olejków twych nad wszystkie balsamy!” [4]

— Bóg

c.d.n.

[ 17. o9. 2o11 ]

______

[1] Jeremiasz 31,3
[2] Przypowieści 25,2
[3] Jeremiasz 29,13
[4] Pieśni nad pieśniami 4,6-8

_ __ ___ ____ _____ ______ ____________ _________________ cum Deo