m. b. drozd
_
meditatio № 216 ▫ Romantyczny Bóg ▫
▫
część 2
_
~ Człowiek nie jest nigdy tak piękny jak wtedy,
gdy prosi o przebaczenie lub gdy sam przebacza ~
— Jean-Paul Sartre
Piękno jest bardziej pytaniem niż odpowiedzią,
sprawia, ze pytanie to staje się bardziej wyraziste
i pomaga człowiekowi wejść na drogę poszukiwania odpowiedzi.
Czy piękno, samo w sobie,
udzieli nam kiedykolwiek wystarczającej odpowiedzi?
Niezupełnie.
Wtedy, gdy uzyskamy obszerną odpowiedź,
pojawi się coś istotniejszego, mianowicie:
„kto ‘stoi’ przed postrzeganym pięknem”, lub
„kto jest źródłem piękna”.
Jestem przekonany, iż nieupodmiotowane piękno
mało znaczy, lub nic nie znaczy.
Wszechświat swoim istnieniem woła:
„piękno jest istotne!”,
człowiek zaś powie:
„piękno jest istotą Boga”.
Istotą Boga jest piękno.
Odmalował je w przyrodzie.
Natura nie jest przede wszystkim funkcjonalna —
ona jest przede wszystkim piękna!
.
Bóg - piękno
jest doskonałością bytu.
To podmiot wszystkiego.
A więc jest prawdą, dobrem
i akcentowanym tu pięknem.
Zachwyt i odkrywanie tej płaszczyzny
istnienia i poznania piękna,
nie tylko rozumem i sercem,
lecz wrażliwością i sferą emotywną
powinny dochodzić do głosu
szczególnie w XXI wieku.
Piękno zatem jest drogą
do Prawdy i Dobra osobowego.
Piękno przedmiotowe
implikuje piękno osobowe.
▫
W dzisiejszym świecie tak bardzo materialistycznym i nieustannie mierzonym przez kryteria nauki i techniki, skuteczności i wydajności, sukcesu i zysku, swawoli i celebrytów, piękno jest jedyną drogą, która może dopomóc człowiekowi w obronie sensu jakości życia, a właściwie może go ocalić.
Ale (!) - piękno nie tylko obejmuje sferę duchową. Piękno jest też fizyczne. Te dwa przejawy piękna przeplatają się, uzupełniają się i razem tworzą jego sedno. Z jednej strony świat deprecjonuje i (proszę o wybaczenie!) prostytuuje piękno, ograniczając je do zewnętrzności - doskonałej figury czy pięknych rysów, ale z drugiej strony chrześcijaństwo minimalizuje jego fizyczny wymiar, podkreślając jedynie piękno duchowe, wewnętrzne … A piękno jest zbyt żywotne, zbyt ważne, zbyt imponujące, byśmy je mogli zubożyć. Piękno rozbudza w człowieku jakościowe wyczucie pewnego absolutu duchowego, bo piękno poprzez warstwę zmysłową zwraca się do duszy człowieka.
▫
Człowiekowi potrzebne jest piękno:
krajobrazu, architektury, muzyki,
słowa, gestu, farby. Życia …
Według mnie,
najcenniejszym przejawem piękna jest muzyka,
bowiem ona zaczyna się tam,
gdzie słowo i kolor są bezsilne;
jest „niewidzialna” i
tworzona dla Niewyrażalnego.
[ glossa: Tęsknię do muzyki nie tylko z powodów artystycznych. Przeglądając się w niej, w jej niekiedy unikatowych brzmieniach, poszerzam horyzonty poznania piękna i doskonałości Boga wyrażonego przez geniusz twórczości człowieka. ]
Korona stworzenia jest odbiciem piękna.
Piękno nie może jednak zbawić człowieka,
w takim sensie, jakoby miało być ostatecznym źródłem zbawienia
(pragnę tu zaznaczyć –
że nie jestem w opozycji do myśli F. Dostojewskiego).
Beethoven napisał w swoim testamencie,
że ponad pięknem zawsze szukał prawdy,
ale żaden człowiek - na szczęście -
nie może w pełni posiąść prawdy.
Piękno nie zbawia zatem w tym sensie,
jakoby dawało pełne poczucie celu,
ale rozbudza je w człowieku.
To właśnie jest cudem piękna.
▫
~ Pochwalony bądź, Panie mój,
ze wszystkimi Twymi stworzeniami,
szczególnie z panem bratem Słońcem,
przez które staje się dzień i nas przez nie oświecasz.
I ono jest piękne i świecące wielkim blaskiem:
Twoim, Najwyższy jest wyobrażeniem.
Pochwalony bądź, Panie mój,
przez brata Księżyc i gwiazdy,
ukształtowałeś je na niebie jasne
i cenne, i piękne.
Pochwalony bądź, Panie mój,
przez brata wiatr i przez powietrze,
i chmury, i pogodę, i każdy czas,
przez które Twoim stworzeniom
dajesz utrzymanie.
Pochwalony bądź Panie mój,
przez siostrę wodę,
która jest bardzo pożyteczna i pokorna,
i cenna, i czysta.
Pochwalony bądź, Panie mój,
przez brata ogień,
którym rozświetlasz noc:
i jest on piękny, i radosny,
i krzepki, i mocny.
Pochwalony bądź, Panie mój,
przez siostrę naszą matkę ziemię,
która nas żywi i chowa,
wydaje różne owoce
z barwnymi kwiatami i trawami.
.
Piękno to jest całkowicie czyste, pokorne,
wolne od wszelkiej pychy i zarozumiałości ~
— św. Franciszek, „Pieśń słoneczna” [fragmenty]
[ 2o. o9. 2o11 ]
_ __ ___ ____ _____ ______ ____________ _________________ cum Deo
|